We kennen allemaal het plaatje
van een kindje dat mama's schoenen
(of papa's schoenen) aantrekt.
Sterker nog: dat hebben we allemaal wel eens gedaan
toen we klein waren.
Het gevoel van "ook groot zijn"
Je laatste hemd heeft geen zakken mocht mijn schoonmoeder
met grote regelmaat en stelligheid vaststellen.
Meestal als reactie in gesprekken over hebberigheid en materialisme.
Iets waar je - hoe ouder-hoe-meer - steeds realistischer over na gaat denken.
Nu heeft ze "geen zakken" meer. Niet meer nodig.
Alle materiële zaken zijn voor haar onbelangrijk geworden.
Al haar zo dierbare bezittingen - vooral nostalgie - heeft ze
- naar ik aanneem zonder spijt - achtergelaten.
Haar kamer in het verzorgingshuis moest binnen 5 dagen leeggemaakt worden.
(leest u dat ik het woord "ontruimt" vermijd ?!)
Dat betekent dat er nu her&der op diverse adressen meubels/dozen/zakken&tassen staan
met haar bezittingen: electronica - kleding - boeken&foto-albums - serviesgoed -
gebruik&sier-voorwerpen e.v.a.
Dat moet allemaal weer een nieuwe plek vinden.
Of dat bij (klein-)kinderen of de Noppes of Aaf Beers is maakt mijn schoonmoeder niet meer uit.
Ze vertrouwt erop dat wij dat goed voor haar regelen.
Dat komt ook helemaal goed mam.
Bij wat ze achterlaat aan aardse goederen
haar heerlijke warme knusse pantoffels
die ze zo graag droeg.
Nu loopt haar dochter
- zelf de leeftijd van de gemiddelde oma -
er op rond.
De dochter staat nu
in mama's schoenen
Dat geeft niet alleen haar koude voeten
maar - veel belangrijker nog -
haar verdrietige ziel warmte.
Het spel dat je als kind speelde is werkelijkheid geworden.
Met dat verschil dat de schoenen van je moeder jou nu ook daadwerkelijk passen.
Als je moeder sterft ben je geen kind meer.
