Uitvaart.
Een woord dat je niet dagelijks gebruikt
Het is een heel oud woord.
Het ritueel vanaf het overlijden tot en met het begraven.
Afscheid van schippers en hun familie - over de horizon gaan.
Je vaart over de rivier de Styx - de veerman brengt je weg.
De ziel die uit het lichaam vaart
Hemelvaart
Vaarwel
Maar het gaat mij natuurlijk niet om een woord.
Het gaat om wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurd en gedaan is.
Door de professionals - "het mooiste beroep ter wereld meneer"
Maar ook de vrijwilligers die een prachtige kerkdienst verzorgden
of de begraafplaats mooi houden.
Door de nabestaanden: kinderen die ondanks alle verdriet
en tegen alle wetten van moe-zijn in
een ultieme prestatie leverden om hun moeder het mooiste afscheid te geven.
Mag ik - ik kan hier uren over vertellen - drie dingen eruit lichten
Zoals ik die meegemaakt en gevoeld heb ?
Opeens hoor je bij de groep van mensen die wéten wat je bedoelt
Vóór die tijd was je - hoe lief en begripvol ook - een buitenstaander.
Nu hoor je bij de hen die kunnen doorvoelen wat het is
om afscheid te nemen ván - en een afscheid te regelen vóór - een vader of een moeder of lievelings-oma
Het prachtige stapsgewijze proces.
Vanaf de laatste ademtocht en het afleggen
- de emotionele en organisatorische zaken -
- de triviale maar opeens zo belangrijke details -
tot aan een laatste blik op het nog open graf.
Stapje voor stapje helpen historie - ritueel en elkaar je door zo'n moeilijke tijd.
Grote beslissingen - maar ook details. Soms uitgesproken - soms vanzelfsprekend - of in stilte.
Soms van-iedereen-samen - soms individueel. Een magische verbondenheid van afzonderlijke emoties.
Als overledene ben je nog één keer het centrale middelpunt
waaromheen iedereen elkaar - en soms zichzelf - vindt.
Wij allen samen zijn daarmee de optelsom van haar leven.
Wij allen samen zijn daarmee de optelsom van haar leven.
gaan dit soort dingen op hun eigen wijze.
Er was één moment dat heel veel indruk maakte:
Toen mam Verzorgingshuis De Meermin werd uitgedragen
stonden alle personeelsleden in de hal.
Een eerbetoon en vaarwel.
Indrukwekkend. Emotioneel.
mensen die ook ons steunden
en met ons hún stapje meeliepen
in de moeilijke weg die de afgelopen dagen ons pad was.
U bent van evodammer gewend dat er veel plaatjes in de blogs staan.
Niet deze keer.
De plaatjes zitten - onuitwisbaar en tot mijn laatste levensdag - in mijn geheugen.
Als persoonlijke herinneringen aan een verdrietige maar ook indrukwekkende tijd.
En dat wens ik iedereen toe die het voorrecht heeft gehad
onze mam van heel dichtbij of van veraf te hebben gekend.
Fred
