 |
| klik op een afbeelding voor een vergroting |
ligt al heel lang een stukje
leeg tussen de huizen.
Het is jarenlang
een stortplaats voor afval geweest
en nadat de gemeente
de rotzooi had verwijderd
bleef
een troosteloos stukje grond
vol onkruid.
Er mag niet gebouwd worden op dit perceel.
Dus blijft het braak liggen.
Buurtbewoners hebben er
een klein moestuintje gemaakt.
Bakken getimmerd - grond erin en gezaaid en gepoot. Aardbeitjes, sla, verschillende kruiden, roosjes en viooltjes, preit, bietjes, andijvie, spinazie, courgette. Iedereen mag er uit plukken en van oogsten.
Quote:Tot onze verbijstering mocht het niet lang duren.
Tijdens onze vakantie hebben een paar lafaards
mensen zonder verstand, zonder gevoel, zonder een greintje mededogen de hele boel vernield.
Want deze mensen haten vreugde, haten plezier, haten schoonheid, alles MOET stuk, het MOET een zooitje zijn.
Bravo!
Want hoe voelt het nou als mens wanneer je
een met liefde neergezet moestuintje om de buurt te verbeteren
in elkaar trapt? Hoe voelt dat?
Deden je voeten er pijn van? En je hart? En zat je ‘s avonds dan lekker op de bank met een voldaan gevoel? Omdat je fijn iets grondig naar de kloten hebt geholpen?
Slaap je dan nog lekker?
Is dit het voorbeeld dat degene die dit op zijn geweten heeft
wenst te bieden aan haar nageslacht?
dankbare groet,
Gerry Katers en Anita Kroon plus een teleurgestelde Klooster- en Noordeindebuurt
