................ik weet niet wat maar hij is zichzelf niet.............
dan heeft u dat goed aangevoeld.
Ik heb - zomaar opeens - enorme last van opruimwoede.(die komt altijd ná de bewaar-gekte).
Is het de tijd van het jaar ? Een levensfase ?
control-freaken ? Een tijdelijke state-of-mind ?
Het onstuimige weer ?
Of dat je gewoon op enig moment je kont niet meer kunt keren en niets meer kunt vinden in je eigen huis ?
De aanleiding was futiel: ik zocht naar bepaalde foto's van vroeger en kreeg een zolder en twee vlierinkjes vol dozen/zakken/koffers/stapels/hopen/bergjes van wat een mens zo op den duur allemaal
zijn hol binnensleept. En die foto's kon ik dus niet vinden.
 |
| Om misverstanden te voorkomen: dit is NIET de zolder van evodammer. |
Daarom heeft evodammer de aanval geopend
op Het Zinloos Bewaren.
Dat betekent dat ik van mezelf elke dag
een doos of zak of koffer van zolder moet halen
om te kijken of we de inhoud nog wel willen bewaren.
Een opruim-stappenplan. Therapeutisch.
Geen reden - geen doel - gewoon een aanval van
en het volgen van impulsen.
De regels zijn simpel:
er mag niks meer in
Er moet elke dag iets uit.
Het gaat over papieren van ons eerste huis en de correspondentie en contracten daarover
tot aan herinneringen aan onze vaders en moeders of het arbeidszaam verleden of hobby.
10.000 foto's (nog échte !) uit soms lang vervlogen tijden.
Kindertekeningen en trouw&rouwkaarten over decennia.
Dat zijn zaken die je wél wilt bewaren.
Maar wat te denken van 15 jaar lang bewaarde Kerst- en vakantiekaarten (spaart u kaarten ? we hebben een doos vol) tot aan lege doosjes en volle doosjes met onduidelijke inhoud. Plankjes - touwtjes - potjes. Een oude fiets - een kapotte wandelwagen en een lek aquarium.
Van volstrekt overbodige 20-jaar-geleden- correspondentie met overheids-instellingen (altijd een zinloze bezigheid) tot de gebruiksaanwijzingen en garantiebewijzen van apparaten die we al lang niet meer hebben. Heeft u ook 623-ziljoen snoeren van apparaten in een doos ? Wij wel. Je weet maar nooit. Telefoons die nooit meer tot communicatie zullen leiden. Lampen die nooit meer licht zullen geven. Schroefjes-bouten&moeren die je indien nodig toch nieuw koopt in de bouwmarkt. Planken vol lege jam&pindakaaspotjes (?) Stapels papieren die nooit meer gelezen zullen worden. Meubilair waarop nooit meer iemand op zal zitten. Boeken die voor altijd dicht blijven. Kleren die niemand meer zal dragen........................
Ik zal u de 1001 andere voorbeelden besparen maar ik heb zelfs een 'dingendoos' waarin alles dat ik gewoon weg had kunnen gooien
toch nog bewaard wordt.
Handig zo'n groot huis.
En zo'n ruime zolder.
Of toch niet ?
Bewaren is mooi. Niks mis mee.
Tot aan het moment dat je huis vol is en het gaat lijken
op volstrekte waanzin en vooral: tot het een straf wordt.
Je verleden zit in de mooie dingen. Niet in de veelheid ervan.
Ik ben denk ik ook jaloers op die mensen die 'het'
(keuzes maken en loslaten) wél kunnen.
Kortom: die leuke programma's op TV over mensen die hun huis volstapelen met spullen waar ze geen afstand van kunnen nemen worden in ons huis zo gaandeweg wel ff een dingetje.
Die verhalen worden echt. Je kijkt blijkbaar wel graag naar een ander zijn zooi
en ziet die van jezelf niet meer.
En weet u wat het ergste is ?
Op het moment dat je iets wegdoet
heb je het de dag - de week - of de maand erna
opeens heel erg nodig.
Ik wens de vuilnisman sterkte.
Vanavond op de TV een item over een Japanse mevrouw die een boek schreef over opruimen.
De stelling is: 'Dingen waar je niet blij van wordt moet je niet bewaren'.
Inderdaad een hype en niet mijn doel maar toch:
http://ikwilorganizen.nl/boeken-2/nieuwe-opruimboeken-japanse-hype-nederlandse-hit/
