 |
| klik op een afbeelding voor een vergroting. |
De struiken die het speelveldje
van de aanpalende woningen scheiden
lonkten mij toe.
Omdat er minstens een hele volle vuilniszak
aan blikjes, flesjes, papiertjes e.v.a. aan zwerfvuil
in dit kleine stukje openbaar groen te vinden was.
Als al vaker gezegd: ik haat zwerfvuil
maar ben ook weer blij als ik er veel van vind.
Dat je het gevoel hebt dat je goed bezig bent.
De kat die in deze bosjes lag te soezelen
denkt daar anders over. Hij/zij heeft me
blijkbaar niet horen/zien aankomen
Ik zag hem/haar ook niet - alleen een vlek waar ik
- helemaal in de flow van mijn werk -
routineus mijn vuilgrijptang in zette in de veronderstelling dat het hier zwerfafval betrof.
Weet u hoe hard een kat krijst die
- zich van geen gevaar bewust -
ruw wakker wordt geschud uit zijn/haar kattendromen
opeens aangevallen en beetgepakt
door een vuilgrijptang ?
Dat krijst. Héél hard.
Ik schrok ook.
Normaalgesproken maken de zaken die ik opraap
geen geluid. En ze krijsen zeker niet.
Maar wie gaat er dan ook zo argeloos
in de bosjes liggen pitten ?
De rest van de tijd heeft hij/zij me
goed in de gaten gehouden en elke stap gevolgd.
Boze meneer ! Dikke staart ! Alarmfase rood !
Dat ik bij het afscheid probeerde het weer goed te maken
door lieve geluidjes en verontschuldigende woordjes tot het dier te richten hielp niet meer.
Dat komt nooit meer goed tussen deze kat en rare mannen met zwerfvuilgrijpers.
