Want of het nou haar tuintje of de kamerplanten waren: ze stonden er immer mooi bij.
Ik heb haar wel eens gevraagd wat haar geheim was.
"Rust Regelmaat en Reinheid" was haar devies. Óók bij het verzorgen van bloemetjes en plantjes.
Waarna een milde glimlach, want ze wist óók wel dat dát nou juist de eigenschappen zijn
die ik ontbeer.
De laatste maanden had ze weinig aandacht meer voor haar plantjes.
Ze zag ze nog wel maar vroeg anderen ze te verzorgen.
Weer later zag ze ze niet meer. Dat afscheid had ze al genomen.
Wel nog - even - blij
met de vele geur&fleur
die voor haar tijdens haar ziekbed
werd meegenomen.
Er stonden dus altijd veel bloemen
en plantjes in haar kamer.
De laatste weken ook een heel klein vaasje
met een heel klein tuiltje
- regelmatig versgeplukt uit eigen tuin -
sneeuwklokjes.
Zij kwam niet meer buiten.
De wereld buiten kwam bij haar.
Kleine tere kortstondige
geurende mooie dappere bloempjes
die de schijndood van de winter tarten
en als eersten de nieuwe tijd aankondigen.
Zo klein en daarmee symbolisch zó'n groot gebaar van liefde voor een moeder.
