Bijna een maand geleden viste ik
uit het water bij De Kust
dit speelgoedbootje
Of wat er van over is.
Ik heb het aan de wegkant
in het zicht gelegd.
Pas vorige week
- dus na bijna een maand - was het weg.
Het bewijst maar weer eens
dat zwerfvuil
niet altijd een kwestie is van
hoeveel
maar ook van
hoelang.
Wat natuurlijk bij u de vraag oproept: Waarom heb je het zelf niet even opgeruimd ?
Daarmee komt u in de kern van mijn dilemma:
zelf opruimen betekent dat niemand zal weten dat het er lag.
Dat maakt mij tot een soort mobiele afvalbak.
Voor mijn gevoel een Gekke Gerritje.
Het obstinatief neerleggen - zodat iedereen het goed kan zien - heeft een opvoedende kant:
iedereen ziet dat het er ligt en heeft er - dat hopen we dan maar - een mening over.
Dat mensen het in ieder geval zien.
Een mening hebben over zwerfafval: voor mij net zo belangrijk als de vele zaken en zakken
die ik wekelijks wél opruim. Omdat zwerfafval en de oplossing daarvoor toch ook
heel erg tussen de oren zit.
Zal wel een ex-onderwijzerlijke tic van mij zijn van het type:
Jongens&meisjes: kijk en luister eens goed naar de meester:
Zo hoort het dus niet !
Het opgestoken vingertje.
