Met je oude moeder in de rolstoel over de vestingen in Edam wandelen, het standaard grapje bij binnenkomst (2x bellen en op alle deuren kloppen) of op haar mopperen omdat je vindt dat ze zelf wel even de post had kunnen ophalen. 't Laatste "bakkie" - voor de laatste keer naar een feest - voor de laatste keer - in liefde - denken: "Dat heb je al 10 x gezegd" - voor de laatste keer je voornemen om nu eindelijk eens die handvatten van haar rollator te vervangen.
Ouder wordend was onze moeder er al helemaal aan gewend geraakt dingen voor de laatste keer te doen: zelf koken, fietsen, ver reizen, zingen in het koor, de keukenkastjes soppen, verhuizen (naar De Meermin in Edam - "Al word ik 100 - hier blijf ik tot aan mijn laatste dag" en zo gebeurde het ook.)
Gaandweg verdwenen de mensen en de dingen die ze zo vaak en zolang had gedaan, waar ze bijhoorde of die bij haar hoorden, uit haar leven. Het werden woorden in de vele gesprekken over vroeger.
De laatste weken deed mijn moeder heel veel dingen voor de laatste keer. Haar favoriete koekje eten, op haar balkonnetje zitten, de kaarsjes aandoen als het ging schemeren, een ijsje eten, de plantjes water geven en liefdevol toespreken, op haar rollator zittend nog een afwasje doen en aandacht, lieve geduldige woordjes en complimentjes aan de zusters geven.
Ook voor slapen en wakker worden, dromen, bang zijn, pijn hebben, lachen, praten, mensen knuffelen en zich zorgen maken over haar kinderen was er een laatste keer.
Haar leven werd op het laatst een aaneenschakeling van voor-de-laatste-keer iets doen.
Tot ook alle laatste keren op waren.
Dinsdagavond deed haar lichaam
het allerlaatste dat het nog kon doen.
Een laatste hartslag en een zucht tot besluit.
Rustig en vredig liet ze haar lichaam los.
Ik mocht erbij zijn. Haar laatste moment met haar delen.
Een emotioneel maar ook magisch moment.
Haar ziel keerde terug naar Het Grote Zijn
waar geen begin of einde en eerste of laatste bestaat.
Ze is er helemaal en voor altijd.
En zo is het goed.
Er komt een tijd en moment dat ook ik de weg zal gaan die mijn moeder ging
en ook ik aan mijn laatste laatste toe zal zijn.
Maar tot dan neem ik mij voor om te leven alsof ik nog zeeën van tijd heb
en er nog nergens het etiketje "laatste" opgeplakt zit.
Dat is natuurlijk een beetje niet waar maar daar kan ik
- naar moeders voorbeeld - heel goed mee leven.
Want, ook al zullen dingen eens voorbijgaan en voorbij zijn - zo is het nu eenmaal -
morgen is het weer een nieuwe dag met dingen die ik weer & nog een keer (of zelfs voor het eerst)
ga doen. Met de talenten en het goede voorbeeld dat mijn vader en moeder mij gaven moet dat lukken.
Zoals het verbeteren van mijn muzikale prestaties, het spekken van de spaarrekening, ramen lappen, grasmaaien en eindelijk de zoldertrap opruimen, EdamVolendam schoner maken, veel zorgvuldiger met échte vrienden omgaan, mevrouw evodammer knuffelen en dagelijkse blogjes schrijven.
Dat is wat mijn moeder voor mij zou willen.
Dus dat is wat ik ga doen.
Met dank aan: http://woutsorgdrager.wordpress.com/2013/09/13/met-zonder-handen
http://wllmkalb.wordpress.com/2013/09/09/de-laatste-keer
