Bron: De Nivo
Peter Louter
Met grote regelmaat schrijft Peter Louter zijn kladblok
in de NIVO. Met zijn permissie en voor één keertje
wil ik u deze niet onthouden.
My Bonnie is over the ocean.
De schotse ballade over het verlangen naar een verre geliefde is de laatste dagen niet uit mijn hoofd te krijgen. Ik weet waarom. Ik had een geliefde. Ze is verdwenen en van mij hoeven ze haar ook niet meer naar me terug te brengen. Mijn ‘Bonnie’ was een politieke partij die mijn sympathie had. Maar ze is zo sterk veranderd, dat ik haar niet meer herken. Ik zou willen dat ze terugkeerde van haar reis naar vreemde oorden, het land van de macht, maar ik betwijfel of de bekoring die haar in de greep heeft, ongedaan kan worden gemaakt. Ze lijkt voor immer verloren te zijn.
Ooit is ze ontstaan als een reactie op een partij (KVP/CDA) die door haar dominantie de dienst uitmaakte en in handen was van mensen die het beste met zichzelf voor hadden. Mijn ‘Bonnie’ werd verwekt uit rebelsheid. Ze daagde de macht uit, legde de vinger op zere plekken en koos als motto:
‘de burger weer krachtig’. Ze gaf stem aan gewone mensen die het beu waren om zich te laten ringeloren. Ze was ondeugend, brutaal en zette zich met succes in voor mensen die niet te veel in de melk te brokkelen hadden. Ze gaf ze een stem en een gezicht en zorgde ervoor dat met hun belangen rekening werd gehouden.
Die ‘Bonnie’ had mijn sympathie. Maar nu ze is gevallen voor de verlokkingen van de macht, roept ze mijn weerzin op. De oceaanbrede kloof tussen haar oorspronkelijk verleden en beschamend heden, is mij een doorn in het oog. De rebellenclub is veranderd in een laffe partij die haar principes verkwanselt zodra het pluche in gevaar komt.
De fractie en de wethouders zijn zo gehecht aan het pluche, dat ze de ledenraad en het bestuur negeren als hun dat beter uitkomt. De partij is veranderd in hetgeen waar ze tegen werd opgericht. Ze is onderdeel geworden van nauwelijks te controleren macht.
Haar ongekroonde koningin, wethouder Marisa Kes, lijkt volkomen thuis te zijn in de wandelgangen van de macht. Onlangs kocht ze voor de gemeente (van ons belastinggeld) een huis aan de Zeestraat. Voor een veel te hoge prijs. Attente leden van de gemeenteraad begrepen daar niets van en wilden het taxatierapport van dat huis wel eens zien. Ze werden met een kluitje in het riet gestuurd. Dat taxatierapport moest intern en geheim blijven. Kes: “Ik leg een taxatierapport van mijn huis ook niet op straat. Dit taxatierapport is van ons.” Zo werd de gemeenteraad die het bestuur moet controleren
buiten spel gezet.
Het taxatierapport is van ons, zei Kes. Ze bedoelde: het is van de mensen die macht hebben en niet op de vingers willen worden gekeken. Het taxatierapport zou gemaakt zijn door een makelaar waar een partijvriendje werkt. Als het klopt, is dat een taxatiefoutje van Kes. Een neutrale taxateur was beter geweest. Die zou er niet van verdacht kunnen worden de wethouder een handje te willen helpen. Van de makelaar wordt weer gefluisterd dat het in handen is van een grote bouwfirma. Met vriendjes moet je dus voorzichtig zijn. Van Karhof wordt gefluisterd dat hij de ongekroonde koning van de fractie is. Zijn wil is wet.
De gekozen fractievoorzitter Johan Koning moet er van alles aan doen om smoezen te verzinnen voor de merkwaardige koers die het scheepje regelmatig vaart. De keurige dames en heren van de fractie spannen zich tot het uiterste in om het rebelse verleden van hun partij te doen vergeten. Keuriger kan niet. Er zitten geen rebellen meer in de fractie. Ze zijn dienaars van de macht geworden. Ze hebben de kritische oorsprong van de partij ten gronde gericht. Ze buigen voor de macht van de ongekroonde koningin en koning, die de rebelse vleugels van de partij hebben gekortwiekt. De rebellen van de oude generatie zijn vijanden geworden. Met instemming van de fractie wordt geprobeerd hen het zwijgen op te leggen. Het verleden moet worden vergeten.
De fractieleden van Vandalen|80 plegen verraad aan hun oorsprong. Van de gewone burger wordt niet meer gewenst dat hij krachtig is. Krachtige burgers dagen de macht uit en houden die binnen de lijnen van het democratisch speelveld.
Ik wil mijn ‘Bonnie’ terug. Maar ze zal opnieuw moeten worden opgericht. Het is tijd voor een nieuwe frisse, krachtige en kritische dorpspartij van en voor mensen die de democratie liefhebben en zien als een middel om ongecontroleerde macht te beteugelen.
Op grond van de Wet openbaarheid van bestuur zal ik een verzoek indienen om het taxatierapport in handen te krijgen. Ik zal u op de hoogte houden.
Peter Louter
