Het is allang geen spelletje meer. Het is een vorm van nationale (chauvinistische) collectieve waanzin waar ik niks mee heb.
Ook alle gekkigheid (van melig tot onrechtvaardig - van frauduleus tot crimineel) eromheen
kan mij ergeren.
Het zal een leeftijdskwestie zijn (of voortschrijdend inzicht) maar ik ben nu eenmaal
het gelukkigst in mijn eigen niet-collectieve niet-chauvinistische en niet-waanzinnige
persoonlijke habitat. Houen zo. Niks meer an doen.
Maar waar is waar: als 'wij' met 5-1 van Spanje winnen (hadden we 500 jaar geleden al moeten doen)
alles oranje is en ontketende leeuwen
in de vorm van zéér dronken mensen midden in de nacht buiten op straat 'olé - olé - olé' lallen
ontkom je er niet aan. Het is blijkbaar feest.
'We' zijn al kampioen. Iedereen zóóóó blij. De buurt juicht en gilt - de tv heeft het over niets anders - internet ligt plat - winkels en bedrijven halen opgelucht adem;
die voorraad Oranje-zooi komt wel op !
Ik ben blij voor iedereen die blij is. Er gaat niets boven
échte levensvreugd'.
Kind evodammer is ook blij.
Zijn Oranjeshirtje uit 1998 past hem
(16 jaar later !) nog !
En vanavond (ofschoon vrijdag de 13e)
had hij een heerlijke avond in de kroeg
met allemaal gelijkgestemden en een klinkende
overwinning van 'ons' als summum van geluk.
Blij ook omdat hij toen hij klein was
een speldje van 'meneer van Gaal' persoonlijk kreeg
dat nu wel eens een bijzonder kleinnood kan blijken.
Gekregen van de man die Nederland - eindelijk - wereldkampioen gaat maken.
Als kind-evodammer zo blij is ben ik het ook.
Ik ben dan wel voetbalgehandicapt maar ook papa !
