 |
| klik op een afbeelding voor een vergroting kom terug op dit blog door te klikken op het terugpijltje linksboven in uw beeldscherm |
stond een gedachte
van Kahlil Gibran
uit zijn geschrift "De Profeet"
Poëzie die voor
mevrouw evodammer en mij
na 33 jaar
nog steeds heel actueel is.
Ik was niet alleen
heel erg verliefd
op het mooiste meisje uit de klas
maar ook op het leukste meisje
dat ook nog héél mooi kon schrijven.
Want dit is toen
door een piepjonge
mevrouw evodammer
zélf geschreven.
Na al die jaren nog steeds een kunstwerk van formaat.
Onze trouwkaart kon je
- dat vonden we symbolisch wel mooi -
draaien en draaien en draaien
(daar kregen we zowel klachten als complimenten over)
maar dat zie ik u met uw beeldscherm nog niet doen.
Daarom nog even de normale versie.
Kahlil Gibran over het Huwelijk
Toen sprak Almitra opnieuw en zei:
En wat kun je ons zeggen over het huwelijk?
En hij antwoordde:
Tezamen werd je geboren
en tezamen zul je voor immer zijn.
Jij zult tezamen zijn
als de witte vleugelen van de dood je dagen verstrooien.
Ja, je zult zelfs tezamen zijn in Gods stille herinnering.
Maar laten er tussenruimten zijn in je tezamenzijn.
Laat de winden des hemels tussen je dansen.
Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band:
laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.
Vult elkanders bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.
Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zingt en danst tezamen en weest blijde, maar bent ieder alleen,
zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde muziek.
Geef je harten, maar geef ze niet aan elkander in bewaring.
Want alleen de hand des levens kan je harten bevatten.
En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen:
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cypres groeien niet in elkanders schaduw.
Uit: Kahlil Gibran, De Profeet
