Principes En Kersenbonbons

Nadat we in een verzorgingshuis in Purmerend een uiterst gezellige oudjaars-middag
muzikaal hadden omlijst kregen we bij het afscheid een presentje.
Een kadootje met een lieve wenskaart erbij.

Dat gebeurt vaker.
Een flesje wijn - een boekenbon
of een bosje bloemen als dank na een optreden.

In de afgelopen 10 jaar speelde ik samen
met een pianist die - net als ik -
uit principe iets had van:
we doen het op een glaasje water
en voor een hand&een zoen.
Je bent vrijwilliger of je bent het niet.

Eventuele kadootjes (die we wel aanpakten
om de gever(s) niet te schofferen)
werden subtiel achtergelaten
of ter plekke weggegeven.

Nu heb ik blijkbaar
- wat is de mens toch een raar wezen -
dit principe net zo gemakkelijk weer losgelaten
en dit lieve aardigheidje
dat als dankbetuiging
aan de musici werd uitgereikt
aangepakt en
zonder er verder bij na te denken
in mijn koffer gestopt.
Dat doet 'ie anders nooit hoor !

Mijn enige verweer kan zijn dat ik die middag met bijna 40 graden koorts en de maximale
dosis paracetamol in mijn lijfje gitaar zat te spelen (of wat daarop moest lijken)
en het me allemaal een beetje ontgaan is.

Vanmiddag
 vond ik het - verrassing ! -
(helemaal vergeten) terug
onderin mijn muziek-koffer.

Met een maand vertraging
toch nog blij
met deze doos
heerlijke kersenbonbons.

Sorry Cor
we houden hem
en gaan dit
te gelegener tijd
alleen of samen
heerlijk opsmikkelen.

Andere tijden - andere zeden
Principes zijn mooie dingen maar blijkbaar niet als het om kersenbonbons gaat.