vond ik een column van schrijfster/columniste Nicolien Mizee uit Haarlem
zoals ze die een aantal jaren geleden in het blad "MUG" schreef.
Ik Bid U: Ga Rapen
Een moord plegen, dat kan ik me nog voorstellen. Maar een
blikje op straat gooien, nee.
Voor het gros van de mensen moet dat anders zijn want er worden maar weinig moorden gepleegd, terwijl de goten vol liggen met blikjes.
Voor het gros van de mensen moet dat anders zijn want er worden maar weinig moorden gepleegd, terwijl de goten vol liggen met blikjes.
Gooit u wel eens een blikje of flesje op straat? Kunt u me uitleggen wat u dan denkt? Misschien helemaal niets. Ik huiver. Niets is zo angstaanjagend als onverschilligheid. Liever een vijand die je met rood aangelopen gezicht uitscheldt dan iemand die zijn schouders ophaalt en gapend doorloopt. Ook in films is de ultieme slechterik steevast een koudbloedige psychopaat die zijn slachtoffers neuriënd de ranke nek omdraait.
Als ik met vrienden en kennissen over zwerfvuil begin, kijken ze me glazig aan. Zwerfvuil? Dat valt toch best mee in onze stad? "Dáár dan!", roep ik, wijzend. "En dáár!" O ja, nu je het zegt. En dan beginnen ze over huwelijksmoeilijkheden of de hypotheekrenteaftrek.
Toch las ik laatst dat zwerfvuil volksergernis nummer één is. Voor één keer ben ik blijkbaar het volk. Wat dient het volk te doen? De rotzooi opruimen. Ik woon in een deftige buurt met dure huizen. De bezitters van die huizen besteden tonnen aan het verbouwen van hun domein maar het vuil dat buiten het eigen tuinhek ligt, laten ze liggen. Dáár zouden ze nou eens een heropvoedingskamp voor moeten bouwen! En joggers die met een koptelefoon op, niets ziend,langs de blikjes en flesjes rennen, dienen een prikstok bij zicht te dragen. Wie geld heeft, of de energie om aan zichzelf te werken, moet ook iets voor de omgeving doen.
Intussen schaam ik me voor de troep op straat. Wat te doen? Emotioneel-economisch gezien is het beter de zooi op te ruimen. Dat kost me minder energie dan er, met steigerend hart, aan voorbij te lopen. Dus raap ik en loop ik met handen vol afval over straat. De meeste mensen lopen me met afgewend gezicht voorbij. Een enkeling zegt:"Wat goed van u."Maar vaker is de reacties agressief. "Daar betalen we belasting voor!" Of: "Dat helpt toch niks!" Het is de schuld van de jeugd van tegenwoordig, de bezuinigingen en de verpakkingsindustrie.
Het is een eigenaardig verschijnsel dat mensen denken dat door het noemen van een oorzaak,
het probleem is afgehandeld. Verontwaardiging is voor velen een comfortabele gemoedstoestand.
Intussen zie ik alleen nog maar zwerfvuil. Geen lenteknoppen aan de bomen, geen parende futen, geen fluitende mensen, nee: blikjes, flesjes, plasicflarden. Ik denk aan de gewapende man die ooit in de Rembrandt-toren een groep mensen gijzelde omdat zijn protesten tegen de introductie van de breedbeeldtelevisie niet gehoord werden. Wat moet ik doen om deze ergerenis niet tot een obsessie te laten uitgroeien?
Gehoord worden, dat is stap één naar de genezing.
Vandaar dit stukje.
En ik bid u: Ga Rapen!
Nicolien Mizee
Meer weten over deze schrijfster/columniste ?
http://www.boekentaal.info/id230.htm
