Vogelvrienden

De moeder van evodammer woont in de aanleun
van een groot verzorgingshuis in Purmerend.

Ofschoon het uitdrukkelijk verboden is
om vogels te voeren vanaf het balkon
voert ze haar "vriendjes" dagelijks toch:
keurige stukjes zonder troep te maken.
Een prachtig harmonisch ritueel
tussen mens en dier.

Nu ligt ze in het ziekenhuis
hetgeen op haar leeftijd heel wat is.

Moeder-evodammer is een dappere doorzetter
en het gaat weer steeds beter met haar.
Dra zal ze weer thuis zijn.

klik op een afbeelding voor een vergoting
kom terug op dit blog door te klikken op het terug-pijltje linksboven in uw beeldscherm




Tot aan dat moment zit er af&toe een kouwtje
op de leuning van haar balkon.
Het begrijpt niet waar het dagelijkse hapje blijft
of waar die lieve mens-mevrouw is die er altijd was
en die altijd wat lekkers voor hem had.

Het weet te wachten
vol vertrouwen dat het allemaal weer goed komt.

Wachten -
iets dat we allemaal goed leren te doen
in deze tijden.

Een stukje brood op het balkon of meeuwen voeren in de tuin.
Met dank aan Cor die me op het idee bracht
en Ynskje dit prachtige gedicht over oud worden en vogelvrienden opstuurde.



Verloren

Ik lees een boek, ik schrijf een brief,
Ik kom bij jou, wij praten.
Die dingen zijn mij even lief;
Ik kan ze ook wel laten.

Het voorjaar buiten is altijd zoel,
Maar niet dat wilde wonder
Toen ik weg wou gaan, alleen en koel;
Nu kan ik ook wel zonder.

Ik meende aan 't strand te zijn geboren,
Mijn huis te hebben in het duin.
Dat alles is al lang verloren,
Nu voer ik meeuwen in mijn tuin.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
uit de Verzamelde Gedichten van Clara Eggink (1906 - 1991)