op het busstation in Edam.
Het "schoolreisje" van mevrouw evodammer
was ten einde
en ik behoorde bij de "ophalers"
Ik kreeg er weer helemaal
het schoolreisjesgevoel van.
Als onderwijzer en als vader heb ik
veel ervaring met dit fenomeen.
Zowel zelf in de bus als erbuiten.
Het blijft een speciaal moment:
zeker nu het midden in de nacht was.
Het uitzwaaien is meestal praktisch en blij.
Vol verwachting en een hoog
"Heb-je-alles-" en
"gaan-we-nou-eindelijk-gehalte"
Nog even zwaaien - doei-doei - die-zijn-weg.
Het terugkomen is voor de ophalers tegenwoordig anders.
Vroeger kon je echt wáchten op de bus want ze kwamen
om ongeveer zo-en-zo laat aan. Dat kon wel eens
een uurtje schelen.
Nu krijg je mobiel per 5 minuten informatie
dat het vliegtuig geland is - dat ze op de ringA10 zitten
en dat de bus bij Monnickendam is.
Er valt niks meer te wachten.
Op de minuut nauwkeurig ontmoeten terugkerende vakantiegangers
en hun verwelkomende verwanten/vrienden elkaar.
De rest van het thuiskom-ritueel is hetzelfde gebleven.
Ofschoon de leeftijdscategorie van de thuiskomers
hen ervan weerhield om zich te verstoppen onder de banken.
Het alvast zwaaien door het raampjeiedereen die tegelijkertijd gaat staan om uit de bus te komen
een omhelzing en een kus
moe en ver-reist - nóg één keer opletten
dat je de goede koffer hebt.
Niks-in-de-bus-laten-liggen ?
Op naar huis.
Mensen waar je 10 dagen lang veel lief en nauwelijks leed
mee hebt gedeeld nemen afscheid en gaan allemaal weer huns weegs.
Thuis valt de stilte
luidruchtig om ons heen.
Nooit vragen:
"Hoe was het"
maar wel
"Wil je koffie of thee
of een neut"
Kaarsje aangestoken
en nog even stil gezeten.
De post doorgekeken
en de laatste nieuwtjes uitgewisseld.
Heeft poes het vrouwtje gemist ?
heeft evodammer het vrouwtje gemist ?
Heeft het vrouwtje ons gemist ?
Madrid Fatima Mafra Porto
Santiago De Compostella
lijken nu zo ver weg.
De volgende ochtend nog even dat onwennige
en dan is het schoolreisjesgevoel
er weer vanaf en maken ze plaats
voor mooie herinneringen met nieuwe vrienden.
