Daar word je verdrietig van.
Een zwaar vervuild, verloederd, rommelig, kitscherig en vooral sfeerloos stukje Nederland.
Vol autoblik, slecht bestraat en ingericht, een tokkie-haventje, schreeuwende horeca en souvenierswinkeltjes die allemaal dezelfde goedkope platte zooi verkopen.
Niks nieuws. Niks ouds. Niks.
Waarom blijven mensen met een Volendammer hart tegen-beter -weten- in roeptoeteren
dat dit stukje Nederland zo uniek/geweldig/fantastisch is ?
Volendam zo schoon ? Niet dus.
Volendam zo getalenteerd ? Zie ik hier niets van terug.
Volendam zo sociaal ? De Dijk schreeuwt "ikke-ikke-ikke"
Het is mooi in Volendam ? Het is een zooi in Volendam !
En hoe komt dat nou ?
De mythe dat Volendam zo'n hechte gemeenschap is blijkt een gevalletje
"Ieder voor zich – God voor ons allen"
en dat "sociale" is niets meer dan een enorme groepsdruk. Op het Noord-Koreaanse af.
De legendarische lokale properheid houdt op bij het hek van het eigen (neurotisch schoongehouden) erfje. De vol overtuiging aangeprezen vis zit er vol met dioxine of andere ongezondigheid.
De oudhollandse huisjes zijn plastic replica's. Gastvrijheid wordt uitgedrukt in
hoeveel er op je valt te verdienen.
Al die toeristen zijn eenmalig (verplicht bus-arrangement). Komen – gaan – en weten:
dit was ééns maar nooit weer.
De Dijk is niet meer van de mensen.
Koning Euro en zijn gemalin Maatschappelijke Des-interesse zwaaien er de scepter.
Ongebreideld chauvinisme dat elke grond mist. Behalve angst en onwetendheid.
Geen zelfreflectie, geen kritiek en vooral geen visie die verder gaat dan het eigenbelang.
En dat allemaal ten koste van de pareltjes die er ook te vinden zijn:
een prachtig herinnerings-monument, een kunstwerk van statuur, een authentiek pand of schip.
Een laatste fabriekje, of nog authentiekere bewoners met hun verhalen.
Een zweempje "vroeger" en - tussen alle patat-, uitlaatgas-, en drank-geuren –
een vleugje Zuiderzee, een streepje horizon, een momentje weidsheid.
Maar die schoonheden zijn allang naar de achtergrond verdrongen.
Dat prachtige IJsselmeer (Een "echte" Volendammer spreekt nog van "Zuiderzee")
kun je alleen vinden als je een paar kilometer noord- of zuidwaarts gaat.
Waar de commerciële wind en sociale des-interesse langzaam verdwijnt
en wordt vervangen door echte schoonheid. Richting de beschaving.
Van alle foto's die ik er maakte wil ik u deze niet onthouden.
Omdat hij zo symbolisch weergeeft hoe de situatie is.
met iets commercieels (het dranghek).
Dat doe je heel functioneel
(met een moderne lelijke metalen ty-rib)
met op de achtergrond………..nou ja………
die spreekt voor zichzelf.
De ambachtsman
die zoveel jaren geleden
met veel liefde en dorps-trots
het nummer 33
in deze dijkpaal beitelde
had ook niet kunnen bevroeden
dat het nog eens zóver zou komen.
Het verdriet van Volendam is De Dijk.
